Een Spaans verhaal en hoe mij dat inspireert
Picture this. Ik zit op het terras van kiosk Miramar, aan de boulevard in Alicante. Zo rond lunchtijd op een zonnige vrijdagmiddag. Toeristen en locals door elkaar heen, een enkele dappere dodo waagt zich in de hele koude zee. Op het strand liggen mensen met dikke jassen aan en net zoveel mensen in badkleding. Het is een kwestie van perceptie.
Een ruziënd koppel aan de rechterkant van me, een uitgeluld stel aan de linkerkant. Ik luister aandachtig, quasi nonchalant naar het ruziënde stel - zij praat harder dan hij, op een dwingende manier. Gaat over een huis. Duplex of niet. Zijn antwoord hoor ik niet. Ik zal nooit weten of ze hem heeft kunnen overtuigen. Ze rekenen af en verdwijnen uit mijn gehoorveld.
Ik bestel een clubsandwich en een cola en kijk eens om me heen. De reden dat ik deze korte workation doe is om even weg te zijn, een aantal ideeën uit te werken. Nieuwe omgeving geeft vaak inspiratie. Ik heb een deadline of 2, en het is heel erg lekker om in de zon een aantal zaken van mijn to-do lijst af te tikken. De clubsandwich is gearriveerd, net als de cola. Er is een kip langs mijn sandwich gevlogen, de sla was in de aanbieding, de bacon knorde nog en de tomaten waren de ster van de sandwich. De cola daarentegen, altijd goed.
Armbandjes en Braziliaanse disco
Ik zie een hele, hele oude Spaanse mijnheer richting het terras schuifelen. In zichzelf mompelend, zonder gebit. In beide handen heeft hij armbandjes, een wit plastic tasje om zijn pols met nog meer armbandjes. Om te verkopen. Niemand op het hele terras keurt die mijnheer een blik waardig. Ja, zielig he? Ik zie zijn frustratie, zie de smekende blik in zijn ogen. Ik zie ook dat hij is afgestompt, geen echt contact maakt met de potentiële klanten op het terras. Na 4 keer langs de tafeltjes gelopen te zijn en zijn waar te hebben getoond, is het raak. Hij verkoopt iets en heeft een paar euro om mee naar huis te nemen. Hij heeft een goede dag.
Voor mijn neus stopt een donkere Afrikaanse man. Uit zijn rugzak tovert hij een box tevoorschijn en kiest Braziliaanse disco of zo denk ik, ik herken het niet. Hard is het wel. De mijnheer gilt dat het showtime is en begint een serie acrobatische sprongen te maken, flikflak, salto’s, dat werk. Gedurende die gymnastische toer lukt het hem om zeker 10 keer “yeah” te roepen. Er komt weinig respons van het terras. Hij besluit zijn shirt uit te trekken. Oké, ik keek ook even, uit mijn ooghoek, vanachter mijn zonnebril. Ik hoor een lichte zucht aan het tafeltje naast me, de dame van het uitgekletste stel. De acrobaat trekt zijn shirt weer aan, pakt zijn boeltje en tovert een petje uit zijn rugzak. Hij loopt met een brede lach langs de tafels. Ook hij vangt wat euro’s. Hij lacht ook naar de tafels waar hij niets krijgt.
De aanhouder
Er zijn meer dan voldoende zwervers, straatmuzikanten, bedelaars & straatverkopers in Alicante. Ze zijn er en ik vermoed dat ze voldoende kunnen verdienen om van te leven. Het hele jaar door, op dezelfde plek, met dezelfde zooi en voor zover ik het kan zien is er niemand die ze een blik waardig keurt, laat staan dat er iemand iets koopt. Ze blijven volhouden, met het geloof dat er vandaag iemand iets bij ze koopt. Ook die Spaanse gitaarspeler mét versterker. Die verkoopt illusie en sfeer. Of zo. Denk ik.
‘Social’ media op straat. Ik vergelijk wat ik voor mijn neus zie ontstaan, als jezelf zichtbaar maken op social media om jouw klant te bereiken. Als ondernemer gebruik je de diverse kanalen om jouw expertise in de etalage te zetten. Om te proberen die opdracht binnen te slepen of die klant aan je te binden. Deze heren gebruiken 1 kanaal, business to customer, maar het principe is hetzelfde. Je zet jezelf en je verkoopwaar in de etalage. Zet je beste beentje voor, maak een salto en probeer jouw handelswaar te verkopen. Soms werkt het, en soms niet. Soms verkoop je een armbandje, soms krijg je applaus en een paar euro. Daardoor krijg je goede moed. Genoeg moed om het nog een keer te proberen. Morgen, want dat is een nieuwe dag met mogelijkheden.
Moraal
Moraal van dit verhaal, ook al zit het soms tegen en gaat het voor jouw bedrijf niet zo snel als jij wil, hou vol. Ondernemen is een kwestie van een lange adem. Blijf bij waar jij voor staat, blijf dicht bij jezelf. Dat betekent niet dat je je shirt hoeft uit te trekken, maar laat zien wat je in huis hebt en laat je niet ontmoedigen. Gebruik de social media kanalen die je tot je beschikking hebt, consequent. En stap eens uit je comfort zone. Net als ik nu doe, met het publiceren van dit verhaal.
Wil je een frisse blik op jouw etalage? Wacht dan niet langer en neem contact met mij op!
