Hersenspinsels in de tropen
Het is 09.42 uur op een zaterdagochtend, Kaya Pikaron, Curaçao (Kaya (straat) die echt niemand kan vinden, daarover verderop meer). Net een paar croissants gehaald bij de lokale blauwe kruidenier en wat jus d’orange vers geperst, een kop koffie voor mijn neus.
Ik dacht vorige week zaterdag afgesproken te hebben dat ik de cleaning lady vandaag zou ophalen om 09.00 uur voor haar wekelijkse rondje huis, maar ze appte net dat morgen ook ok is. Vind ik ook goed. Wist toch zeker dat we zaterdag……. eh, nevermind… it’s all ok. De lucht is raar vanochtend, het is een beetje drukkend, als je dat al kunt merken bij temperaturen rond de 30 graden. Ik vermoed dat er een tropisch regenbuitje aan zit te komen. Kan de natuur hier best gebruiken, het is gortdroog. Ik hoor in de bosjes allerlei gekraak en als ik opsta om een nieuwe bak koffie te halen, vluchten de hagedissen in allerlei soorten, maten en kleuren in paniek alle kanten op. Alles vertraagd hier. Zelfs mijn laptop past zich moeiteloos aan, lijkt het.
No selling
Oh ja, voordat je verder leest, er gaan in dit stuk geen aan business gerelateerde zaken voorbij komen, geen CTA, geen aanbieding om je als lead of klant binnen te harken. Het is gewoon een verhaaltje, mijn hersenspinsels tijdens een week housesitten in de tropen.
Vanaf de veranda van het huis waar ik deze week op pas, kijk ik naar het gefladder van kolibries in de tuin en luister ik naar de geluiden die een beetje vertrouwd zijn, maar nog net niet helemaal. Die mijnheer van een stukje verderop heeft én een autokerkhof én een brommertje met een paar gaten in de knalpijp (kan ook zijn dat ie geen uitlaat op dat ding heeft, daar wil ik vanaf zijn). Zijn hobby is heel veel gas geven. Terwijl dat brommertje stilstaat. Dat is stoer. Dat je dan lekker met je brommertje aan het spelen bent. En af en toe neemt hij het brommertje mee voor een ritje. Je weet dan precies waar hij rijdt, enne…. de rest van het eiland ook. Dingen zijn anders. Er stopt net een pick-up vlakbij het hek aan de achterkant. Een mijnheer stapt uit, met een fileermes in zijn hand (zo lijkt het), doet de laadklep van zijn pick-up naar beneden en hij gaat lekker aan de slag. Met wat? Ik kan alleen maar raden. Ik denk vis fileren. Maar dat is mijn voorstelling van het geheel. Kan ook zo maar iets heel anders zijn. Ik vraag me dan ook af, waarom doe je dat, in een woonwijk, op een zaterdagochtend, langs de kant van de weg, in plain sight? Mag je dat niet van je vrouw thuis doen? Dat dus. Inmiddels ben ik erachter dat deze mijnheer staat te wachten tot zijn, ik denk, partner klaar is met het schoonmaken van het huis van de buren.
Local stuff
eluiden, geuren, temperatuur, ongedierte, muggen die mij bulten geven die zijn weerga niet kennen en blaffende honden. Heb je hier nodig overigens, die hond. Niet die bulten van de muggen. Een hond op je terrein houdt ongewenst bezoek buiten. Dat ze van de 24 uur er ongeveer 14 blaffen is optioneel. Een hek en een stil alarm is ook geen overbodige luxe. Niet iedereen in dit stukje (voormalig) Nederland heeft het goed en dat brengt dan ook weer uitdagingen met zich mee qua “orde handhaving”.
Rules & regulations
In ons kikkerland (blijft een raar woord…) is alles schijnbaar goed geregeld. Of, is wat er niet zo goed geregeld is, minder zichtbaar. Bedekt met de mantel der regeltjes en ‘de-van-het-kastje-naar-de-muur-loketjes’, richtlijnen en procedures. Hier is het meer in your face, losser, minder bedekt. Als je hier met je auto een ongeluk krijgt, laat je ‘m staan en bel je 911. Het maakt echt geen zier uit of je een doorgaande weg volledig blokkeert en een file van één dag veroorzaakt; het verplaatsen van het voertuig betekent geen uitkering van de verzekering. Als je al een verzekering hebt dan. Er zijn leuke anekdotes te vertellen over hoe je samen tot een ingenieuze manier van verzekering oplichten kan komen, terwijl er maar 1 van jullie verzekerd is. Maar dat is misschien een verhaal voor later.
Drive
Een ongeluk zit hier in een klein hoekje. Rijden met een slokkie++ op is normaal. Er is nauwelijks handhaving, er zijn nauwelijks verkeersregels. Als je dan in de auto stapt wanneer je het rijden in Nederland gewend bent, is het wel even aanpassen. En opletten. Na een dag of 2 weet je weer dat het niet uitmaakt of je van links of rechts komt, je NEEMT voorrang als het jou blieft. En waarom zit die extra hendel aan je stuur aan de linkerkant? Wie heeft verzonnen dat het handig is om je medeweggebruikers te laten weten welke kant je op wil? Zoals een local mij vertelde, alles is goed, totdat je vol op je rem moet trappen. Dan heeft die knakker het niet goed begrepen. So noted. Ik hou hier maar een beetje extra afstand, en als ik te langzaam ga in jouw ogen, dan ga je me maar voorbij. Wil ik ook nog best even ruimte voor je maken. Het maakt mij de pis niet lauw, ik heb alle tijd. Heeft het geregend? Dan veranderen de wegen hier in een soort van Nederlands wegdek na een ijzel buitje.
“Into the heart.”
Enniewees. Deze mevrouw is nu op housesit/workation en daags voordat ze moest vertrekken, was ze all over the place. Een combinatie van drukte (eigen schuld), stress (eigen schuld), deadlines (eigen schuld), afspraken (eigen schuld), niet lekker in je vel zitten (door alle eigen schuld), slecht slapen (door nog meer eigen schuld). Het punt bereikt dat alles aan het overlopen was, in mijn hoofd en hart. De avond voordat ik zou vertrekken waren de emotionele buien niet van de lucht en heb ik van de week mijn excuses aangeboden aan het lijdend voorwerp. Gelukkig begreep hij het.
Met mijn hoofd er niet bij. Niet tijdens het pakken van de koffer, niet tijdens het weggaan, niet tijdens het klaarzetten van allerlei zaken voor de kattenoppas. Onderweg naar Schiphol kwam ik erachter dat ik mijn rijbewijs vergeten was. Dat is op zich niet zo een probleem, maar wel redelijk onhandig als je én een auto gaat huren op het eiland én je dan ook met de auto op pad wil. Een foto laten maken om in ieder geval iets bij me te hebben en een kopie laten printen, just in case. Maar, dat zit me dan toch niet lekker, want ook al is de handhaving hier niet je van het, zal je net zien. En als je de verkeerde treft, kun je gewoon je auto laten staan en gaan lopen…. Nu kun je altijd de toerist spelen, dom overkomen en hopen dat het je vergeven is, maar ik wil dat risico toch niet lopen.
“Where the streets have no name.”
Via het thuisfront (met dank aan moeder en zus) geregeld dat het kleine roze kaartje met DHL Express deze kant op komt. Want dat is zo een beetje de enige manier om hier iets met zekerheid afgeleverd te krijgen. Met track & trace, verzekerd versturen (je bent direct een kleine € 70 armer), zou je binnen 3 werkdagen jouw envelop binnen moeten hebben. So far so good.
Dinsdag is het verstuurd, en via Panama (logisch als er 3 x per dag een vlucht vanuit NL deze kant op komt?), is het op vrijdagochtend op het eiland. En dan moet “die jongen” - zoals de mevrouw van DHL hem noemt - het komen afleveren. Right.
Maar die jongen kan de Kaya en het huis niet vinden. Nu is dit niet zo een groot eiland; er zijn plekken waar de streets wel een name hebben, maar die gewoon niet op de kaart staan. Bellen en proberen uit te leggen: geen succes. Na 15 minuten in de wacht, en 3 x opnieuw bellen, besluit ik maar om naar DHL toe te rijden en het fel begeerde object op te gaan halen.
Spannend
En dat is zo een beetje het spannends wat er deze afgelopen week voorbij is gekomen. Mijn dagindeling is in de ochtend een paar uur serieus werken voor mijn klanten, in de middag onder en in het water, beetje lezen op een van de mooie stranden, boodschap doen, eten maken, de huiskat voeren, duik in de cocktailpool en ’s avonds nog een beetje meer werken, wat stukken redigeren en vooral heel rustig aan doen. Morgen verhuis ik naar een appartementje waar ik eerder dit jaar ook was voor een klein weekje, want dan komen de huiseigenaren weer thuis. Ze hebben heimwee.
Gestolen
Dit eiland heeft mijn hart gestolen, dat meldde ik al eerder, op een of andere manier past het, het tempo, de sfeer, de warmte. Eigenlijk best apart voor iemand die houdt van orde, regelmaat, afspraken nakomen, duidelijkheid, Nederlands weer met seizoenen. Ik weet niet of ik hier zou kunnen wonen, maar ik vermoed van wel. Het is natuurlijk anders als je hier dagelijks leeft, dat snap ik volkomen. Op dit moment is hier wonen geen optie, maar wie weet, in de toekomst.
Ik hou me aanbevolen voor housesitting uitnodigingen! En ik daag ik mezelf uit en neem me voor een vleugje van hier mee te nemen, en te koesteren, dagelijks in de waan van alle (Nederlandse) dag.
